Tussen die Lakens

Jou arms vou verm om my in jou slaap
Ek kan die deining van jou bors
voel teen my rug
Ek draai om en soen jou op die wang
"Ek moet gaan," fluister ek
en gooi die duvet van my lyf af
Jou arm vou sterk om my middellyf,
trek my weer teen jou vas
"Bly nog 'n rukkie," fluister jy
en soen my in die nek
Jy trek die duvet oor ons koppe
en ons giggel soos kinders
in 'n selfgemaakte tent
Dan fluister die lakens,
ons passie verklap
"Ek moet gaan," fluister ek
"Nee...bly."