Homeless

I walk in to the small wooden shack where Ronel Fernadez (31) and her two daughters Melissa (12) and Jessica (9) live. It’s a tidy room, decorated with harts and wooden carvings, but the furniture is old and the bedroom, kitchen and living room is all cramped into one.

Ronel lives in her father’s backyard in Pretoria North, along with her sister and two brothers who each have their own Wendy houses on the property.

Now they have received an evacuation order from the city of Tshwane to brake down their houses or provide the city with legal building plans for the extra buildings on the property within three weeks.

“We are too poor to afford anything else, what are we to do? Put up camp in the felt?” Ronel asked.

Further along the road various squatter houses in back yards are visible. These people didn’t received notice to evacuate the premises.

“It isn’t fair. What is applicable to one should be applicable to the other,” Ronel said.

When I walk out of the dark, cramped wooden house Ronel looks at me pleadingly.

“My daughter will be celebrating her 13^th birthday soon. Am I supposed to tell her that she won’t have somewhere to live on her birthday?”   

Homeless (Video)

Union Buildings slideshow

Tussen die Lakens

Jou arms vou verm om my in jou slaap
Ek kan die deining van jou bors
voel teen my rug
Ek draai om en soen jou op die wang
"Ek moet gaan," fluister ek
en gooi die duvet van my lyf af
Jou arm vou sterk om my middellyf,
trek my weer teen jou vas
"Bly nog 'n rukkie," fluister jy
en soen my in die nek
Jy trek die duvet oor ons koppe
en ons giggel soos kinders
in 'n selfgemaakte tent
Dan fluister die lakens,
ons passie verklap
"Ek moet gaan," fluister ek
"Nee...bly."

Vrouwees sonder die onderlaag en lipstiffie

Om ‘n vrou te wees is nie maklik nie. Vat dit maar van my, en ek is nog nie eens ‘n kwart eeu lank ‘n vrou nie!

Behalwe vir die hormone wat ons gemoed heeltemal deurmekaar krap en maak dat ons soms onredelik en half seniel (ja ek erken dit nou maar) optree, voel ons dis ons plig om eers na almal anders om te sien, voor ons vir onsself sorg, wat dikwels beteken dat ons onsself afskeep.

Stress maak jou siek

Kenners is dit eens die enorme druk wat die samelewing op vandag se vroue plaas, maak hulle meer vatbaar vir geestelike en fisieke siektes.

Jorgan Harris, kliniese sielkundige, meen vroue is onder geweldige druk omdat hulle deesdae tot dieselfde mate as hul mans die broodwinner is en steeds die tradisionele huishoudelike en moederlike take moet verrig. Terwyl manlief van die werk af kan kom, sy skoene uitskop en voor die televisie ontspan, moet die vrou die kos kook, kinders help om hul huiswerk te doen, en al die troeteldiere versorg!

Skuld en depressie

“Ma’s voel boonop skuldig as hulle nie self na hul kinders omsien gedurende die dag nie. Wanneer kinders dan probleme ervaar, voel ma’s meer verantwoordelik en geïmpliseerd as pa’s,” meen Elize Morkel, kliniese sielkundige en berader.
Dié spanning lei gewoonlik tot depressie. Verskeie studie bewys meer vrouens word gedurende hul leeftyd met depressie gediagnoseer as mans. Dié depressie kan boonop die hele huishouding omverwerp.

“As ma heeltyd depressief is, het sy nie belangstelling in haar gesin en kinders se vordering nie,” het Harris gesê. “Sy is stadig en die heeltyd geïriteerd en verskree haar kinders, as sy nog enigsins lus is om hulle te hanteer.”
Daarby lei spanning en hoë stresvlakke ook tot fisieke siektes. Volgens Morkel is dit ‘n nagevorste feit dat die immuunstelsel met depressie en hoë spanning verswak.

“Volgens navorsing is vroue met ’n hoë stresvlak meer geneig tot hoë bloeddruk en diabetes. Daar is ook ’n groter verband tussen stres en kardiovaskulêre siektes by vroue as by mans,” het Harris gesê.

En dan moet ons ook nog spring as manlief net ‘n kuggie gee, want verkoue is mos doodsake! (Dalk sou ons nie 'n probleem met oorbevolking gehad het as mans moes kinders kry nie...)

Vroue moet tyd maak vir ontspanning en oefening, is Morkel se raad. “Gereelde hersiening van jou program kan help dat jy beter prioritiseer en jouself nie oorlaai nie.”

“Ma is en bly die spilpunt waarom die hele geisn draai, haar gesondheid van kardinale belang,” sê Harris.

“CJ Langenhoven het gesê, die beste ding wat ‘n pa vir sy kinders kan doen, is om hul ma lief te hê.”

Hoe waar is dit nie? Mans, kyk mooi na julle vroue. Hê haar lief en laat haar spesiaal voel, al verstaan julle nie altyd hoekom ons skielike, onverstaanbare uitbarstings het, of vir dae lank stilstuipe kry nie. Want wie anders gaan sorg dat die kosblikke gepak is, sus se visse nie vrek van die honger nie en seker maak boet onthou om sy wiskunde boek vir skool in te pak?

Ons ís immers die sement wat keer dat die huis se dak inmekaar val…

Plek van Veiligheid

Binne jou witgekalkte mure vind ek rus
By oker banke waar ek biddend kniel - vrede
Ek verwonder my aan jou geel geruite vensters
wat hul kleure so genadig
oor gebroke siele gooi
Die glans van goue orrelpype
met die stemme van 'n englekoor
Jou preekstoel
wakend
Soos 'n herder oor  sy kudde
En woorde van Vrede, Hoop en Liefde
vul die spasies
tussen die verlore, en die gered 

Seven things I hate about Sundays

I'm sure you are all very much familiar with that depressing, melanchony feeling that sweeps into the house like a bad omen just about 16:00 on a Sunday afternoon. I myself have struggled and fought with this demon many times.
"Why do you torment me so?" I often ask him, "when I should be spending these precious hours laughing with my family or taking the dog for a relaxing, energising run (okey, to call it a run would be fooling you, and myself for that matter!)"
Isntead, I stare into the nothingness in front of me and wonder what the purpous of my life is, if anything at all! Or walk up and down the house in frustration, not wanting to do my reading in preperation for the week ahead, but also not relaxed enough to just sit and enjoy a glass of whine while staring at the colouring sky as the night sets in.
He never aswers met though, so I have decided tot make up my own list of reasons for hating Sundays.


1. The first thing that jumps into your head when you wake up on a Sunday morning (exept for the headache due to too much wine the night before), is the fact that the next day is Monday. And everyone knows why we hate Mondays!

2.  All the kids are usually under mom's roof on Sundays and I seem to have trouble recalling a Sunday without there being a querell between siblings, parents, siblings and parents and sometimes even siblings, parents AND pets!

3.  You always feel bloated and guilty after having a second helping of fried potatoes, or indulging in the home made malva pudding (convincing yourself at the time that you don't do this every day!)

4. In the afternoon, everyone tries to sleep off the heavy lunch and the house is dead quiet. You are not aloud to go out, because "Sundays are family days", but no one in the house wants anything to do with you either! So you spend the time aimlessly dwindling from one room to the next, trying to find something to do.


5. Then comes the dreaded hour. You seem to start feeling hopeless, helpless and meaningless, all at once. Another weekend gone, and another week aproaching at the speed of the Black Plaque! There was so much you still wanted to do, NEEDED to do, things you never seem to find the time for, and you start to wonder "What's the use?".

6. I wouldn't want to list going to church as one of the reasons for hating Sunday's. Going to church as such isn't all that bad (unless of course you have to attend the morning sermon with your parents). It just seems that sometimes, church has become one of those weekely activities you are forced to perform, as if you don't have a choice. The whole matter of  choice complicates things further, because should you choose not to go, you end up feeling guilty, and so you end up spending the last precious hours of your weekend doing something because you feel it's expected of you, and not because you want to


7.   Carte Blanch. The opening tune of this famous TV program is the signal that the weekend has officially ended and that it's time to start getting your ducks in a row for tomorrow before the 8 'o clock movie. Instead of relaxing in front of the TV, or doing something else more usefull, you have to pack your school or university bag, or in my case, pack your suite case if you are not living at hom anymore (which, for some, isn't all that bad). Everyone runs around the house trying to get their clothes out of the tumble dryer, searching for pens and trying to remember where you put your make up bag.


Maybe Sundays aren't all that bad. But for me it's a useless day, filled with guilt for not doing more with my life than I should. A day not really weekend anymore and not yet week either. Maybe we should just all appreciate it for what it is and fill this usefull day with usefull things (like making lists of things you hate :-) ) When 16:00 strikes, grab a glass of whine ( or whiskey if you prefer,) and use the time to get your head ready for the week ahead. Or don't. Organise a coffee date with that cute guy down the street. Something you've always wanted to do but never seem to get the time for. And soon that old melancholy feeling won't have time to put its claws into you.

STRAB ! ! ! !

Ons is vier baie opgewonde mense in ‘n oorvol gelaaide Volkswagen Polo oppad na wat ons verwag die beste vier dae van ons lewe gaan wees. Vier dae van see, son, sand en STRAB, ‘n musiekfees wat jaarliks in die kusdorpie Malongane in Mosambiek plaasvind.

Nie een van ons (insluitend die drywer) het veel geslaap die vorige aand nie en die lae komberse en kussings wat tussen twee van ons in die agterste sitplek ingedruk moes word kom aanvanklik handig te pas in Ermelo se knersende koue, maar soos ons Pongola nader, begin ek wonder of dit werklik nodig was om ‘n slaapsak, dik kombers en twee kussing saam te bring. Die padwerke vanaf Pietersburg noodsaak ons om elke vyf minute te stop. Om van die rondloper beeste en bokke nie eens te praat nie!

Ek was nog nooit in Pongola nie. Ek het net gehoor dit was eens ‘n florerende deel van die land, met baie ryk boere hulself daar bevind het. Maar wat ek sien is ‘n arm, droë, primitiewe deel van Suid-Afrika, waar klein sink -of kleihuisies, omhein deur stukkies draad, wyd verspreid in die warm son staan en bak. Vrouens en kinders staan met pangas in die veld en bome afkap.

Net toe die hitte, beeste en slaggate te veel raak is ons in Kosiebaai, een van die vele grense tussen Suid-Afrika en Mosambiek. Ons ry sonder moeite die grenspos in en ek spring opgewonde uit die motor om die derde Mosambiekse stempel in my paspoort te kry. Die man agter die toonbank aan die Mosambiekse kant van die grens is nie baie vriendelik nie en gluur my met afguns aan toe ek my paspoort met ‘n glinlag oor die toonbank skuif. Duidelik is uitlanders nie baie welkom in dié land wat so lank moes sukkel om onafhanklikheid te kry nie.

Terwyl ons wag vir die Landrover wat ons van die grenspos tot in Malangane moet vat (want die klein wit Volkswagen Polo sal dit nooit oor die rowwe sandpaaie maak nie) kyk en na die Mosambiekse vlag wat trots in die ligte bries wapper. ‘n Hammer en ‘n sekel. Bewys van die geweld waarmee die land deur die huidige regering in besit geneem is. Ek ril effens.

Die veelbesproke vlag. Foto: Annika Theron

Met ons bagasie (beddegoed en al) op die Landrover se waentjie gepak, val ons al wippend in die pad. Al vier van ons op ‘n dun hout bankie op die agterste sitplek ingedruk. Die drywer laat hom nie afskrik deur die reuse hoppels in die pad nie en ons loer elke nou en dan beangs na die pakkies op die waentjie. Solank die drank net nie afval nie! Ons raak ook sommer gou bevriend met die mense saam met ons op die bakkie, wat nie tyd gemors het nie en reeds elkeen met ‘n bottel bier in die hand sit.

 Die lansdkap is dor, maar vreemd mooi. Soos ons Malangane nader sien ons groepe skoolkinders opgewonde langs die pad staan en waai. Sommige van hulle gooi duim, ander probeer ‘n houvas op die bakkie kry om ‘n paar meter saam te ry. 

Nader aan die kampterrein lyk dit asof ons deur ‘n vlooimark ry soos selfgemaakte houtstalletjies op ‘n ry langs die pad staan. Hier kan jy enigiets van ‘n lap-broek tot ‘n hout slaaibak koop. Verskeie kralewerk word sommer op komberse uitgestal. Ons ry verby verskeie kroeë langs die pad waar ‘n paar feesgangers reeds uitgespan het en ‘n bottel Mosambiekse rum geniet. (Later word ons ook deel van dié luidrigtige groepie toeriste, alhoewel ons nooit verder as die eerste kroeg kom nie!)   

By die kampterein aangekom help ons eers ons nuwe vriende afpak voor ons ons eie goed uit die bakkie laai. Gelukkig het die res van ons geselskap reeds vroeër kom tent opslaan en kan ons net als neerplak, haastig ons swemklere aanpluk en laat waai strand toe.

Die spierwit sand strek verlate voor ons uit. Dit maak klein suisgeluide wanneer ons ons voete daaroor sleep. Die water is, ten spyte van die hitte en die warm Mosambiekse seestroom, baie kouer as wat ek gedink het. Ek sprei my arms uit en voel die son op my gesig en die wind deur my hare. Ek voel soos ‘n vlieër wat enige oomblik deur die wind opgetel kan word en hoog bo die blougroen water sweef. Vir die eerste keer in maande voel ek vry.

Oppie strand Foto: Annika Theron

Tidlewaves is die aand eerste aan die beurt en ons sit op die strand, elkeen ‘n drankie in die hand, en wieg salig met die soel klanke van dié rusta-band, terwyl die see agter ons druis en duisende sterre helder oor ons koppe vergader. Ek kyk op na die sterrehemel bo ons en kan amper nie gló ek’s op die strand saam met van my beste vriende terwyl ek op die maat van ‘n paar Bob-Marley-treffers wieg. Ek maak my oë toe en dink, die lewe kan net nie beter as dít word nie, want soos ou Bob Marley self gesê het: “don’t wory / about a thing / ‘couse every little thing /  is gonna be all right,”